Яўгенія Янішчыц “Мова”

Чую тваю жаўруковую музыку

Ў скошаных травах мурожных.

Мова! Як сонца маё

беларускае,

Ты свецішся словам кожным.

Цябе і заворвалі, і закопвалі,

І ўсё ж нашы продкі праз гора

Данеслі да нас цябе,

родную, цёплую,

Жывую і непаўторную.

І калі ты мяне толькі паклікаеш,

Памру за цябе без енку.

Нашу я любоў да цябе

вялікую

У сэрцы сваім маленькім.

Незразумелыя словы