Уладзімір Караткевіч “Бацькаўшчына”

Дагарэў за брамай небакрай,

Месяц паміж воблачкаў плыве.

Выйду зноў, як у мінулы май,

Басанож прайдуся па траве.

Дымная, сцюдзёная раса,

Цёмныя ў траве ад ног сляды.

А такога рослага аўса

Я не бачыў доўгія гады.

Бач, хмызы спляліся, як павець,

Светлякі мігцяць, гараць святлей.

Перад тым як звонка ў лозах пець,

Прачышчае горла салавей.

Лашчыцца трава да босых ног.

З дальніх паплавоў плыве ракой

Ледзь прыкметны сумны халадок —

Подых юні ўходзячай маёй.

<…>

Ціха цмокае у сне рака.

О, як добра, як прыгожа жыць!

Раска, як русалчына луска,

На вадзе ад месяца гарыць.

А вакол травіцы роснай рай

І бярозак белая сям’я.

Мой чароўны беларускі край,

Бацькаўшчына светлая мая!

Незразумелыя словы

Брама – ворота во двор дома.
Басанож – босыми ногами.
Хмызы – заросли, кустарник.
Павець (паветка) – площадка под крышей на столбах, где прячут различную сельскохозяйственную утварь.
Лозы – ивняк, ивы.
Поплаў – заливной луг у реки.
Юнь – молодость.
Раска – мелкие водоросли в виде круглых пластинок.