Яўген Крупенька “Ёсць у кожнага з нас незабыўны маленства куток”

Ёсць у кожнага з нас незабыўны маленства

куток,

Як у птушак, дзе вывелі дзетак, гняздоўе.

Борам стаў стагалосы за вёскай

маленькі лясок —

Для мяне ён адзіны на свеце ў маім

Прыдняпроўі.

Дзе б ні быў я далёка, куды б мяне лёс ні занёс,

Хату матчыну помню — заўсёды стаіць

прад вачыма.

Чую клёкат бусліны, пад акном —

ціхі шэпат бяроз,

Ты такой перад мной паўстаеш, дарагая Радзіма.

Нізкім стаў мне даўно, што здаваўся высокім,

парог,

Ды і хата, як маці мая, за гады пастарэла.

На кляновым стале, на бялюткім абрусе, пірог,

Нібы сонца, ляжыць — ад яго на зямлі

пасвятлела.

Сонца ў лісцях бяроз, на мурожнай у росах траве,

Жаўруковаю песняй злятае на колас жытнёвы,

А ў матуліным сэрцы найвялікшае сонца жыве,

Найвялікшае сонца — мая беларуская мова.

Слова маці! Цябе перадам я сынам.

Ты — мой скарб дарагі, найсвятлейшая спадчына.

За цябе, калі трэба, жыццё я аддам,

Толькі песня не моўкнула б матчына.

А пакуль я жыву, незабыўны маленства куток

Мяне вабіць туды, ён заўсёды стаіць прад

вачыма…

Борам стаў стагалосы за вёскай маленькі лясок.

Ён у кожнага свой, ды адна для ўсіх нас —

Радзіма.

Незразумелыя словы